Lotniskowiec Graf Zeppelin |
Warto wspomnieć o jeszcze jednym statku, także noszącym imię Graf Zeppelin, tym razem jednak pływającym - mowa o pierwszym (drugi rozpoczęty w stoczni Germania w Kilonii nazwano oczywiście Peter Strasser) niemieckim lotniskowcu. Zwodowano go po 2-letnich pracach 8 grudnia 1838 roku w Deutsche Werke Kiel A.G. (DWK) w Kilonii, załoga miała liczyć około 1600 marynarzy i 300 żołnierzy personelu lotniczego, wyporność 23,200std, 29720ppw, długość 260m, prędkość 34,5w, zasięg 8000Mm przy prędkości 19w. Jego uzbrojenie lotnicze miało składać się z 8-10 samolotów myśliwskich Messerschmidt Bf 109T, 18 rozpoznawczo-torpedowych Fieseler Fi-167 i 13 bombowych Junkersów Ju 87 Stuka w morskiej wersji C.
W latach 1936-37 firma Arado Fluzeugwerke GmbH, powstała w 1925 roku na bazie Fluzgzeugbau Friedrichshafen GmbH w Warnemünde, specjalizująca się w produkcji dwupłatowych wodnosamolotów myśliwskich i rozpoznawczych, prowadziła prace nad skonstruowaniem dwupłatowego samolotu pokładowego dla budowanego lotniskowca A, jak nazywano Grafa przed wodowaniem. Zbudowano trzy prototypy Arado Ar 197, jednak prace nad samolotem dwupłatowym uznano za nieperspektywiczne i program przerwano.
Firma Gerhard Fiesler Werke GmbH w Kassel zbudowała 18 udanych dwupłatów Fi-167, które używane przez Erprobungstaffel 167 stacjonowały później w Holandii, a w 1942 roku 9 z nich sprzedano Rumunii.
Opracowany u Messerschmidta prototyp morskiej wersji Bf 109T-0 powstał na bazie wersji E-1. Zbudowano 10 samolotów tej wersji, ze składanymi skrzydłami, jednak bez haków i zaczepów do katapult - służyły one na Helgolandzie i w Norwegii (Jagdgeschwader II/JG 186, JG 77). Następnie zakłady Fieselera w Kassel wyprodukowały serię 60 samolotów w wersji Bf 109T-1, które (bez specjalistycznego morskiego wyposażenia) były na uzbrojeniu JG 77. Później samoloty T-1 doprowadzono do standardu E-7 i nazwano Bf 109T-2.
Dwa prototypy morskich Junkersów przygotowano w zakładach w Weser (Berlin-Tempelhof) i oblatano na wiosnę roku 1939 z oznaczeniem Ju 87C-0. Miały składane skrzydła o zmniejszonej rozpiętości, hak do lądowania oraz zaczep do katapulty, zostały uszczelnione aby dłużej utrzymać się na wodzie po wodowaniu, w kabinie mieściła się także nadmuchiwana tratwa, zasięg zwiększony do 1100km. Z zamówionej serii 170 samolotów wyprodukowano tylko kilka Ju 87C-1, które testowano na poligonie Erprobungstelle Rechlin.
W 1938 sformowano w Kilonii jednostkę Trägergruppe 186, która miała służyć na lotniskowcu - wyposażono ją w Ju 87 i Bf 109 - we wrześniu 1939 roku brała udział w ataku na Polskę i zatopiła stawiacz min O.R.P. Gryf oraz niszczyciel O.R.P. Wicher.
W kwietniu 1940 roku wstrzymano budowę Grafa Zeppelina - mimo, że był ukończony w 85-90% i przeholowano wkrótce do Gdyni. Na wiosnę 1942 ponownie zaczęto myśleć o budowie floty kilku lotniskowców, zmieniono projekt Grafa, uzbrojenie lotnicze miało składać się teraz z 12 Bf 190T i 30 Ju 87D-1. Wiosną i latem 1942 w Travemünde przeprowadzono próby kolejnej propozycji torpedowych samolotów pokładowych - Ju 87E-1 z torpedą LFT 5W kalibru 533mm i rakietowymi przyspieszaczami startowymi. Wkrótce zamówienie na 115 egzemplarzy jednak anulowano (luty 1943).
W maju 1942 w Gdyni podjęto na nowo prace, jednak po pół roku lotniskowiec trafił ponownie do Kilonii, w połowie 1943 do Szczecina, a w końcu został przez Niemców zatopiony 25.IV.1945 koło Świnoujścia. W roku 1946 Rosjanie odholowali go do Świnoujścia, a potem w 1947 do Leningradu. Zatopiony przez radzieckie okręty w Zatoce Fińskiej 18.VI.1948 roku (55°48´ N, 18°30´ E).