Sterowce niemieckie 1900-2000. Cz.2 |
Hugo Eckener (10.VIII.1868 [1869?], Flensburg - 14.VIII.1954, Friedrichshafen), doktor ekonomii, stał się po śmierci Ferdinanda Zeppelina osobą nr 1 w firmie LZ. Od 1898 mieszkał z małżonką we Friedrichshafen, gdzie w 1900 jako dziennikarz Frankfurter Zeitung zetknął się z Zeppelinem i sterowcami. Jego artykuły walnie przyczyniły się do spopularyzowania latających cygar w Niemczech, m.in. z szerokim echem spotkał się w październiku 1906 jego apel o zbieranie funduszy na powołanie firmy sterowcowej. W 1906 Eckener uzyskał licencję pilota sterowcowego, w latach 1911-14 pracował jako pilot sterowcowy, instruktor i dyrektor w firmie Delag. W swoim pierwszym locie w maju 1911 roku się nie popisał, uderzając nowiutkim LZ 8 w halę w Düsseldorfie, doprowadzając do przełamania sterowca, na szczęście obyło sie bez ofiar. W czasie wojny (jako cywil - mundur zakładał tylko w czasie lotów, aby w razie wzięcia do niewoli nie uchodzić za szpiega) w bazie w Nordholz kierował szkoleniem pilotów sterowcowych dla marynarki. Z jego nazwiskiem wiążą się losy lotnictwa sterowcowego przez cały okres międzywojenny. W 85-godzinnym locie przez Atlantyk dostarczył LZ 126 do Lakehurst. Wykonał pierwszy lot sterowcem LZ 127 (w 1928), przeleciał nim Atlantyk, w 1929 wykonał 20-dniowy lot dookoła świata. Wkrótce Graf Zeppelin pod jego dowództwem pojawił się nad piramidami w Gizie i Kairem (lotnisko Almara), nad Brazylią, Nowym Jorkiem (lotnisko Lakehurst), Londynem, Moskwą (lotnisko Chodynka) i w 1931 nad Ziemią Północną w Arktyce. Sterowiec LZ 127 wykonał 590 lotów, przeleciał 1 695 272 kilometry w czasie 17 178 godzin, wielokrotnie przekroczył Atlantyk, przewiózł 13 tysięcy pasażerów, rozwijał prędkość podróżną 100-110 km/h, załoga składała się z 40 ludzi i maskotki - psa Veedol rasy chow-chow. Oczywiście na tym nienormalnym świecie sterowiec ten jest dziś prawie nieznany, w przeciwieństwie do następnego LZ 129, który wsławił się spektakularną katastrofą w maju 1937 przy podejściu do lądowania przy 60-metrowym maszcie na lotnisku Lakehurst. Mimo wysiłków Eckenera, wypadek spowodował spadek zaufania władz i niemieckiej opinii publicznej do sterowców. Po II wojnie Eckener mieszkał we Friedrichshafen, współpracował z amerykańskimi zakładami sterowcowymi, napisał kilka książek, był honorowym wiceprzewodniczącym Brytyjskiego Klubu Sterowcowego.
Komunikację pasażerską po wojnie Niemcy usiłowali wskrzesić już 24.VIII.1919 roku przy pomocy sterowca LZ 120 Bodensee. Przewożąc 23 pasażerów w każdym 4-godzinnym locie z Berlina do Friedrichshafen (niektóre loty do Monachium) zdążył w ciągu 98 dni wykonać 103 loty (4050 pasażerów, 30 ton ładunku) zanim Alianci zmusili Niemców do zaprzestania lotów - dobrze, że Ferdinand von Zeppelin tego nie dożył!
Po 1926, kiedy częściowo zniesiono ograniczenia traktatowe i Niemcy przystąpiły do Ligi Narodów (wystąpiły z niej w 1933, a w 1935 odrzuciły ograniczenia traktatowe), komunikacji pasażerskiej służyły wielkie sterowce LZ 127 Graf Zeppelin (1928), LZ 129 Hindenburg (1931-36) i zapomniany LZ 130 Graf Zeppelin II (pierwszy lot 14.IX.1938 pod dowództwem Eckenera). Hale służące tym gigantom obsługującym regularne linie transatlantyckie (linia Deutsche Zeppelin-Reederei powstała w 1935 z inicjatywy Luftschiffbau Zeppelin GmbH i Deutsche Lufthansa) zbudowano we Friedrichshafen (1930), Löwenthal (1931), Franfurcie nad Menem (1936 i 1938), a nawet w Santa Cruz koło Rio de Janeiro (1935). Błyszczące srebrne sterowce odniosły spektakularne sukcesy, do których należy zaliczyć także regularne loty Hindenburga do Stanów Pierwszym zeppelinem, który przeleciał Atlantyk był LZ 126 - ZR III w 1924 roku). Sterowiec wykonał 63 loty, w tym 35 przez Atlantyk i przewiózł 3 tysiące pasażerów; miał 42 członków załogi, rozwijał prędkość podróżną 100-110km/h, a dla rozrywki 70 pasażerów mieszkających w luksusowych, choć ciasnych kabinach z bieżącą wodą, taszczył w swym wnętrzu nawet aluminiowy fortepian Bluthnera.
Słynny LZ 127 Graf Zeppelin (w lipcu 1937 odstawiony do Frankfurtu, gdzie podziwiany był jako wspaniały zabytek) oraz LZ 130 Graf Zeppelin II zostały rozebrane wiosną 1940, a nowoczesne hangary we Frankfurcie - przeszkadzające korzystającym z lotniska samolotom Luftwaffe - wysadzono w powietrze 6.V.1940, w trzecią rocznicę katastrofy Hindenburga. LZ 131 dla 100 pasażerów nie wyszedł poza fazę wstępnych projektów. W czasie II wojny miasto i zakłady Zeppelina we Friedrichshafen (podobnie zresztą jak mieszczące się tam zakłady Claudiusa Dorniera) oraz w pobliskim Löwenthal zostały kilkakrotnie zbombardowane w latach 1944-45 i zupełnie zburzone, zajęte zostały przez Francuzów 28.IV.1945.
Po 50 latach firma Zeppelin odrodziła się - 18 września 1997 wystartował prototyp nowego wielozadaniowego 75-metrowego sterowca Zeppelin LZ N07 o mieszanej sztywno-elastycznej konstrukcji, zbudowany przy użyciu najnowszych technologii. Prędkość maksymalna: 130km/h, pułap: 2,5km, 12 pasażerów, ładunek użyteczny: 7,9t, długotrwałość lotu: 14 godzin (28 przy zredukowanej prędkości). Gazem nośnym jest niepalny hel. Zbudowany został przez Zeppelin Luftschifftechnik GmbH, przedsiębiorstwo założone w 1993 przez macierzystą firmę z Friedrichshafen specjalnie w tym celu. Sterowiec stacjonuje w nowym hangarze (109*68*32m), w 1999 przechodził serię lotów certyfikacyjnych.